Ալբերտ Մկրտչյանը եղբոր մասին
В нашей семье царила сердечность, она шла от испытаний прошлой жизни наших отца с матерью, нашего тяжелого детства.
Мы сплотились - две сестры, два брата. Ни какая сила не могла нас разлучить. Всей семьей в душе мы жили Мушем, Ваном, озером Ван и Западной Арменией.
Отец наш очень хотел, чтобы Фрунз стал художником.
Во время одного из представлений в клубе комбината текстильщиков в Ленинакане я внезапно увидел отца, идущего к сцене, испугался. Мне показалось, что сейчас он поднимется на сцену и побьет Фрунза. Отец подошел к сцене и встал рядом, смотрел, смотрел и ушел.
Растерянный Фрунз был испуган, но продолжал играть.
Отец вернулся поздно вечером, Фрунз уже лежал, отец стянул с него одеяло и сказал:
“Молодец, Фрунз-джан, этой ночью я хочу спать у твоих ног...” Так он и сделал.
Мгера ценили и узнавали везде и всюду - и у нас в стране, и за рубежом.
Однажды в Москве мы с Мгером поехали на метро, входим в вагон. Все пассажиры узнали его, встали и начали аплодировать...
Mrep дал мне два совета – “Постарайся выдержать успех”, а второй “Каждый человек хозяин своей судьбы”.Cудя по всему, и Мгер был хозяином своей судьбы. я держался за него, а он - за смерть, и он оказался сильнее.
Если ему надо было сняться в каком-нибудь эпизоде, он всегда готовился к съемке. Мгер говорил: “Роль для меня как мышь. Я должен как кот ходить по ее кругу, пока не изучу ее, не освою, чтобы суметь сыграть”
Альберт Мкртчян
Народный артист РА, лауреат Государственных премий
из книги Айказа Ераносяна "Мгер Мкртчян"
Հայ կինոյի մեծանուն վարպետներից՝ կինոռեժիսոր Ալբերտ Մկրտչյանը, բացառիկ խոսք է ասում մեր կինոյի ու թատրոնի հանճարի՝ Մհեր Մկրտչյանի մասին:
Նյութի հեղինակն է Ալբերտ Մկրտչյանի այրին՝ Սեդա Սահակյանը:
Դարձա տասը տարեկան և ես էլ մասնակցեցի Լենինականի տեքստիլ կոմբինատի թատերական խմբի ներկայացումներին: Հիշում եմ բեմադրել էինք «Գիքոր»` Սրվարթյանի ղեկավարությամբ: Ես խաղում էի Գիքոր, Մհերը`Բազազ Արտեմ: Մի օր էլ, երբ դահլիճը լիքը, ասեղ գցելու տեղ չկար, մայրս էլ էր գտնվում դահլիճում: Մհերն իմացել էր, որ այդ ակումբի կիսավեր նկուղում ես ղումար եմ խաղացել : Իսկ ես իսկապես խաղում էի,խաղում էի ոչ միայն երեխաների,այլ արդեն մեծահասակների հետ:
Ներկայացման ընթացքում, երբ ես ասացի`«Բալը թանկ է», Մհերն ասաց. «Բալը թանկ է, հա՞, էլի ղումար ես խաղացել, հա՞»:
Մի հատ հարվածեց ինձ,երկրորդը որ հարվածեց,մայրս ճչաց. «Թևերդ թուլանար,էդ երեխուս ու՞ր կզարգես»:
Ու ղժժալով, աղաղակելով բարձրացավ բեմ: Մհերին սկսեց քաշել այս ու այն կողմ, դահլիճը սկսեց գոռգոռալ,սուլել, ծիծաղել: Կյանքիս մեջ այդպիսի ներկայացում չեմ տեսել. դահլիճը ու բեմը, միանալով իրար,դարձել էին մի ամբողջականություն, որը կոչվում է թատրոն: Ես իմ ողջ կյանքում որոշել էի ստեղծել մի այդպիսի թատրոն:
Фрагмент из фильма "Կյանքն ինչպես կա" - ռեժիսոր Արմեն Ամիրյան