Все фотографии Народного артиста СССР Фрунзика (Мгера) Мкртчяна обработаны через приложение ИСКУССТВЕННЫЙ ИНТЕЛЛЕКТ (Artificial Intelligence, AI)
ՏՂԱՄԱՐԴԻԿ - 2016
Երեկ «Արտ Ֆեստ 2016» միջազգային երիտասարդական փառատոնի մամուլի ասուլիսն էր, որին բացի կազմակերպիչներից մասնակցում էին Նաև մասնագիտական ժյուրիի անդամները` դերասաններ Ռաֆայել Քոթանջյանը, Լալա Մնացականյանը, Դավիթ Հակոբյանը, նկարիչ Աշոտ Համբարձումյանն ու ես:
Ավարտից հետո հետ որոշեցինք սուրճ խմել "Կետիկնոցում":
Մեքենան կանգնեցրինք վերնիսաժին հարակից կանգառում ու քայլեցինք դեպի սրճարան:
"Տղամարդիկ" ֆիլմի արձանախմբի մոտով անցնելիս հիշեցի, որ ֆիլմում խաղացել է նաև Ռաֆայել Քոթանջյանը:
- Ռաֆ ջան, կարծեմ ստեղ մի բան էն չի.. Քեզ բաց են թողել: դավայ քեզ նկարեմ ընկերներիդ հետ:
Ռաֆոս ուրախացավ էդ մտքից ու մենք միասին ուղղեցինք արձանախմբի ստեղծողների "բացթողումը"..
Խնդրեմ..!
Ինչ վատ է ո՞ր..!
Սամվել Սևադա
Татуировка с изображением Фрунзика (Мгера) Мкртчяна сделано в Ереванском "Tattoo Art Club" мастером Арутюном Каримяном
Հարռւթյուն Քարիմյանն եմ, 26 տարեկան, նկարչությամ զբաղվում եմ գրեթե ամբողջ կյանքի ընթացքում։ Մասնագիտությամբ մանրանկարիչ մոդելավորող եմ, ուսումս ստացել եմ «N10 Արհեստագործական ուսումնարանում»:
Դաջվածքներով սկսել եմ զբաղվել 19 տարեկան հասակից, ուսումը ստացել եմ «Tattoo art club”-ում Գագիկ Մկրտչյանի մոտ: Հետագա 5-6 տարիների ընթացքում ապրել և աշխատել եմ Մոսկվայում, վերադարձել եմ մոտ մեկ տարի առաջ։ Հիմա ապրում և աշխատում և աշխատում եմ Երևանում իմ մասնագիտությամբ։
Շատ հանկարծակի որոշեցինք «Tattoo art club»-ի թիմով խաղարկենք հայ մեծերից մեկի դիմանկար-դաջվածքը, բոլորս կանգ առանք Մհեր Մկրտչյանի դիմանկարի տարբերակի վրա։ Իրականում խաղարկությունը բավականին հեշտ էր, քանի որ նկարը փակցրել էինք «Մհեր Մկրտչյան արտիստական թատրոն»-ի դռան վրա և ով շուտ գտներ և բերեր մեզ մոտ կստանար նվեր հենց այդ դաջվածքը։
Առաջին անգամ փակցնելուց հետո սպասում էինք ստուդիայում և ոչ մի արձագանք չստացանք, որոշեցինք գնալ և ստուգել։ Պարզվեց փակցված նկարը վերցրել էր թատրոնի հսկիչը։
Մենք ևս մեկ անգամ փակցրեցինք նկարը: )))
Այս անգամ արդեն հսկչի իմացությամբ հաջող անցավ: Նկարը ժամեր անց վերցրել էր վերջերս զորացրված Ռաֆ Հարությունյանը, ով զբաղվում է երաժշտությամբ։ Ամեն ինչ անցավ ջերմ մթնոլորտում: Ռաֆի տանեցիներն էլ անհամբեր սպասում էին արդյունքին:
ТАТУИРОВКА С ИЗОБРАЖЕНИЕМ ФРУНЗИКА МКРТЧЯНА СДЕЛАНО МАСТЕРОМ GUG
Free Joomla Lightbox Gallery
Էդուարդ Տեր-Սահակյանը մի մարդ է, որը կանգնած է հայկական հեռուստատեսության ակունքներում, մի ամբողջ կյանք նվիրել է հայկական հեռուստատեսությանը՝ թողնելով գործեր, ֆիլմեր, ապրած տարիներ, հետք, հետագիծ ու նաև՝ լուսանկարներ, որոնք արել է իր անբաժան ֆոտոխցիկով, իր գործի ամենաթեժ պահերին:
Դիոգենեսի, Ադելի, Շահրազադեի, Արա Գեղեցիկի հետ կապված առասպելներն ու էլի շատ միֆական պատմություններ ընդամենը մեկ շրջանակում։ Էդուարդ Տեր-Սահակյանը երկար տարիներ աշխատել է որպես հեռուստատեսային ռեժիսոր, թոշակի անցնելուց հետո էլ որոշել է էկրանը կտավով փոխարինել, մարդկանց էլ՝ դետալներով։
Эдуард Тер-Сааков родился в 1941 году в Тбилиси и, переехав после окончания школы в Ереван, продолжил обучение в художественно-театральном институте. Определенное время работал на телевидении на скромной должности осветителя, мечтая о работе оператора , и , в конце концов, стал ассистентом режиссера, а впоследствии режиссером высшей категории. Сотрудничал в телепроектах, интервьюировал армянскую диаспору, что требовало многочисленных поездок в разные страны и ознакомления с различными аспектами и стилями культуры. Это были Кипр, Австрия, Индия, другие страны. Поездки проходили вместе с известным культурным и просвещенческим деятелем Серго Ерицяном. До 2006 года Эдуард Тер-Сааков трудился главным режиссером на армянском телевидении, после чего отдался самостоятельному творчеству. Он проектировал документальные фильмы «Фритьоф Нансен» и «Совесть мира», за что удостоился медали. Поводом создания работы послужила изданная в Алеппо книга Феликса Бахчаляна «Берег Спасения», «Одна ночь в гостинице «Барон». При его прямом руководстве создавался фильм "Аздарар из Мадраса". Вообще, мало кто знает, что первый в мире журнал на армянском языке выходил в Индии в городе Мадрасе. Издавал его Арутюн Шмавонян, который происходил из иранского города Шираза. Это было в 1794 году. Журнал выдержал 6 номеров.
Совершенно неожиданно для себя Эдуард Тер-Сааков перешел к изобразительному творчеству. Темы, которые он разрабатывает, набраны из совершенно разных этнических культур, но это кричащие темы. Вот несколько названий его работ: «Золотая Адель», «Шахерезада», «Аквариум», «Яблоко раздора», «Нарекаци, Книга скорбных песнопений». Каждая из этих работ имеет свою достаточно эксцентричную предысторию. Многие работы представляют совершенно в другом плане изображенные пародии работ других известных художников. Одними из таких частных примеров можно назвать работы по теме Нико Пиросмани «Художник. Миллион алых роз», «Демон (Поцелуй Демона)». В процессе творчества художник выработал свой особый стиль, который он называет жанром «Коллаж-ассамбляж». В беседе с корреспондентом издания «Армения туристическая» художник достаточно подробно описал идею, цель и рабочий процесс над своими произведениями. В каждой работе ценители творчества Эдуарда Тер-Саакова находят отдушину для реализации своих чувств и идей.
Материал подготовила Елена Белая
Фоторепортаж Эдуарда Тер-Саакова
Մհեր Մկրտչյանի տուն-թանգարանում.
Լուսանկարները՝ Մարիամ Հովունու
Տեղադրվել է 26-04-2017
http://www.erit.am/news/hy/75835
1 օր Ֆրունզիկի տանը
Մհեր Մկրտչյանի տուն-թանգարանը գտնվում է Գյումրիի Վարպետաց եւ Ռուսթավելի փողոցների հատման կետում: Այն հիմնադրվել է 2004 թվականին, իսկ բացման պաշտոնական արարողությունը տեղի է ունեցել 2006 թ. դեկտեմբերի 20-ին: Թանգարանը կառուցվել է Գյումրիի քաղաքապետարանի նախաձեռնությամբ: Նրանք, ովքեր սիրում եւ գնահատում են դերասանի արվեստը, կարող են այցելել թանգարան եւ ծանոթանալ մեծն դերասանի կյանքին: Դերասանի կյանքի մի շարք գաղտնիքներ ձեզ համար կբացվեն թանգարան մտնելուն պես: Նրա անձնական իրերն ու այլ ցուցանմուշներ ամեն բան պատմում են դերասանի եւ նրա ստեղծագործական գործունեության մասին:
Շենքի առաջին հարկում ցուցադրվում են դերասանի մասին եւ նրա մասնակցությամբ ֆիլմեր:
Ցուցադրված նմուշների շարքում կարելի է տեսնել բանալիների մի մեծ խուրձ, դրանք իրականում Ֆրունզիկինը չեն. պարզապես դերասանը յուրաքանչյուր հյուրանոցից իր սենյակի բանալին որպես հուշ իր հետ վերցնելու սովորություն է ունեցել:
Սրահի սյուներին դուք կարող եք տեսնել դերասանի ձեռքով նկարված նկարները: Ի դեպ, նա այցելել է նաեւ երաժշտական դպրոց: Դերասանի հայրը մեծ ցանկություն է ունեցել, որ Մհեր Մկրտչյանը կա՛մ երաժիշտ, կա՛մ էլ նկարիչ դառնա, սակայն Ֆրունզիկն ընտրել է դերասանի մասնագիտությունը: Դժվար է ասել, թե որքանով է դերասան դառնալու որոշումը գոհացրել նրա հորը, սակայն մի բան հստակ է. թե՛ հայկական կինոն, թե՛ թատրոնը շահել են այդ որոշումից:
Թանգարանի երկրորդ հարկը բաղկացած է երեք բաժիններից` կինո, թատրոն եւ տուն:
Առաջին հայացքից այցելուները մեծ ուշադրությամբ մոտենում են այն զգեստներին, որոնք ցուցադրված են ցուցասրահում: «01-99» ֆիլմի Գարսեւանին, «Մենք ենք, մեր սարերը» ֆիլմի հովիվ Իշխանի, «Զինվորն ու փիղը» ֆիլմի Արմենակի, «Հին օրերի երգը» ֆիլմի Նիկոլի, «Մեր մանկության տանգոն» ֆիլմի Ռուբենի եւ այլոց կերպարները մարմնավորած դերասանի զգեստներն այցելուներին դերասանի ներկայությունը եւս մեկ անգամ զգալու ու նրա անմիջական խաղը վերհիշելու հնարավորություն են տալիս:
Ասում են` թանգարան հաճախ են հյուրեր գալիս արտերկրից. «Մի անգամ երկու ինտիլիգենտ մարդիկ եկան Կիպրոսից: Մենք դեռ չէինք հասցրել նրանց ինչ-որ բան պատմել դերասանի մասին, եւ ահա նրանք մեկը մյուսի հետեւից սկսեցին համբուրել ցուցադրված նմուշները: Եվ առհասարակ զբոսաշրջիկները հաճախ են գալիս թանգարան. կարծես նրանք ամեն բան գիտեն Ֆրունզիկի մասին»,- ասում է թանգարանի տնօրեն:
«01-99»-ի տակառիկը, իր տեղն այդպես էլ չգտած «կամոդը», «Նվագախմբի տղաները» ֆիլմի Դմբուզ Արսենի անբաժան երաժշտական գործիքը նույնպես թանգարանի ցուցանմուշների շարքում են:
Դերասանի մահճակալի կողքին կախված է մի փոքրիկ խաղալիք ` նման ծաղրածուի. այն անձամբ պատրաստել է դերասանը՝ նրա մեջ դնելով իր երկրորդ ես-ը: Իսկ ահա մահճակալի մյուս կողմում կտեսնեք փայտից պատրաստված փղիկ: Թանգարանի աշխատակիցները նշում են՝ դերասանն անսահման շատ է սիրել փղերին: Ֆրունզիկի չսիրած կենդանին էլ կենգուրուն է եղել: Երբ նրան հարցրել են, թե ինչու չի սիրում այդ կենդանուն, դերասանը պատասխանել է. «Նա սեփական կաշին փրկելու համար նախ պետք է հրաժարվի սեփական ձագից, ադոր համար էլ չեմ սիրում»:
Քչերը երեւի թե գիտեն, որ դերասանը շատ ծանր վիրահատության հետեւանքով կլինիկական մահ է ապրել, ինչի արդյունքում տեսել է իր հուղարկավորությունը. կլինիկական մահից հետո դերասանն ասում էր, որ իր մահվան օրը, երբ իրեն դուրս կհանեն փողոց, մի կին ալյուրոտ ձեռքերով դուրս կվազի տնից, եւ նրա աչքերում կլինեն այն սերն ու վերաբերմունքը, որ ունի ողջ ժողովուրդն իր հանդեպ: «Իրոք, երբ հետագայում մենք նայում էինք տեսագրությունը, մի կին ալյուրոտ ձեռքերով դուրս է վազում, եւ նրա դեմքին այն ցավն է, որ ժողովուրդը զգում էր»,- փաստում է թանգարանի աշխատակիցը:
Թանգարանի ամեն անկյունում Ֆրունզն է: Նա այն արվեստագետն էր, որ համատեղել էր դերասանի ամենակարեւոր առանձնահատկությունները, ողբերգակի մեծ շնորհն ու կատակերգուի անսպառ հումորը, նա բեմում եւ կինոյում փայլեց իր անսահման տաղանդով եւ հեռացավ՝ իր ուրույն ձեռագիրը թողնելով հայ կինոյի եւ թատրոնի պատմության էջերում:Նութը և լուսանկարները՝ Մարիա Հովունու
Տեղադրվել է 26-04-2017
http://www.eritasard.am/news/hy/75834