Масис Григорян

                                                      Եթե դերասան չդառնար, անվանի նկարիչ կդառնար
Մասիս Գրիգորյան
Ես Մհերին ճանաչել եմ շատ վաղուց՝ դեռ Լենինականում։ Հավաքվում էինք՝ սկսնակ դերասաններ, նկարիչներ, ով­քեր շատ թե քիչ արվեստ էին սիրում, զրուցում էինք, վիճում, ուզում էինք նմանվել մեծերին։ Բաճ­կոնի նման մի սև բան էր վրան գցել, ինքն էլ ամ­բողջ օրը արևի տակ կանգնած սևացել էր։ Մի խոսքով, շատ անհրապույր տեսք ուներ։ Թատրո­նի դիմաց կանգնած էինք, մեկ էլ հանկարծ Վահրամ Փափազյանը եկավ։ Մոտեցավ Ֆրունզին և զարմացած հարցրեց.
—  Մանչս, դուն ո՞վ ես։
—  Այստեղի բնակիչ եմ, Վարպետ։ Թատրոնն էլ շատ եմ սիրում։ Ուզում եմ դերասան դառնալ։
—   Ի՞նչ կուզեիր խաղալ։
—   Օթելլո։
—   Մանչս, ամեն սև բան Օթելլո չէ։
Արդեն, երբ Երևանում ուսանող էինք, հանրակացարանում միասին էինք ապրում։ Խեղճ սպա­ներ էինք, ոչինչ չէինք տեսել։ Առաջին անգամ որ տրամվայ տեսանք, զարմացանք, թե դա ինչ բան է, գնա՞ցք է, ինչ է։ Ինքը դասերին առանձնապես ոգևորված չէր հաճախում, որովհետև իր մեջ կար այն ամենը, ինչ պետք է արտիստին։
Առավոտյան վեր էինք կենում, որ գնանք ինստիտուտ։ Փող չունեինք։ Նստում էինք տրոլեյբոա (իրեն արդեն շատ թե քիչ ճանաչում էին), տոմսավաճառը գալիս էր, ասում.
—   Ձեր տոմսերը։ Ֆրունզն էլ ասում էր.
—   Իրենք ինձ հետ են։
—   Տոմսավաճառը թողնում գնում էր։
Եթե դերասան չուզենար դառնալ, նա անվանի նկարիչ կդառնար։ Մինչև ինչ-որ դեր խաղալը նկարում էր, պատկերում էր իր կերպարը։
Աճեմյանը հրաշալի նկարում էր։ Իր տղան՝ Վահագնը, իմ ուսանողն էր։ Շատ շնորհքով տղա էր։ Նա էլ էր լավ նկարում։
Ֆրունզը թոքախտով հիվանդ էր։ Այն ժամա­նակ մենք բոլորս հանրակացարանում էինք ապ­րում։ Նա այնքան զգայուն էր, ուշադիր։ Ամեն ինչ առանձնացնում էր, որ չվարակվենք։ Իսկ երբ գնում էր ստուգվելու, ասում էր. «Եկեք միասին գնանք, դուք էլ ստուգվեք»։ Անչափ հոգատար էր։ Պարգ, միամիտ մարդ էր։ Երեխան էլ կարող էր նրան խաբել։ Ինքնաբուխ արվեստագետ էր, նվիրկած ընկեր։

Մասիս Գրիգորյան
ՀՀ Ժողովրդական նկարիչ

 

 

 

 

Печать