Frunzik Mkrtchyan - photo by Levon Atoyants
2014-ի մարտն է, գնում եմ «Մհեր Մկրտչյան» թատրոն` հանդիպելու Ալբերտ Մկրտչյանին: Գիտեմ, որ բնավորությունը թեթևներից չէ, մտա թատրոն, նախասրահում սպասում էր ինձ` սիգարետը ձեռքին: Նայեց, ասաց. «Քեզ ինձնից ի՞նչա պետք»: Ասացի, որ ուզում եմ ֆիլմերից խոսենք, այն ֆիլմերից, որոնք նկարահանել է ինքը, և որոնցում խաղացել է Մհեր Մկրտչյանը: Մի պահ նայեց ու ասաց.
«Ինձ հետաքրքիր է`քեզ նման ջահելները գիտե՞ն` Ֆրունզը երբ է ծնվել»:
Հարցն անսպասելի էր: Հիշում էի, որ ամռանն է ծնվել, խառնվեցի իրար, կարմրեցի: Ասաց. «Բայց պե՜տք է իմանալ…», ու սիգարետը հանգցրեց մոխրամանի մեջ:
Մհեր Մկրտչյանի մասին շատ պատմություններ են գրվել, բայց այս դրվագները կներկայացնենք առաջին անգամ: Գրետա Վերդիյանը` Աղասի Այվազյանի այրին, պատմում է, որ բավական երիտասարդ տարիքում, 1950-ականներին, երբ Մհեր Մկրտչյանը խաղում էր Սունդուկյան թատրոնում, իսկ ինքն էլ լրագրող էր, իրենց ծանոթացնում է Սունդուկյան թատրոնի տնօրենը. «Չգիտես ինչու` չէի նայում Ֆրունզիկի աչքերի մեջ, անընդհատ ասում էր.
«Նայիր աչքերիս մեջ»: Եվ երբ վերջապես աչքերս հանդիպեցին նրա աչքերին, հարցրեց.
«Ի՞նչ ես այնտեղ տեսնում»: Ես ասացի. «Տխրություն»: Ասաց. «Միակ մարդն ես, որ տխրություն տեսավ, բոլորն այնտեղ ուրախություն են տեսնում, բայց ես կոմիկ չեմ, տրագիկ եմ, տրագիկ»», - հիշում է տիկին Գրետան:
Նա պատմում է նաև Ֆրունզիկի հետ կապված մեկ այլ դրվագի մասին: Արդեն տարիներ անց, երբ իր ամուսինը` Աղասի Այվազյանը, եկել է տուն և հայտնել, որ հանդիպել, զրուցել է Մհեր Մկրտչյանի հետ, այսպիսի բան է պատմել. «Խոսեցինք նաև կլինիկական մահից, որ տարել էր Ֆրունզիկը, նա ծիծաղելով ասաց` ի՞նչ կա որ, գնացի էքսկուրսիա, հետ եկա»:
Իսկ արդեն կյանքի վերջին օրերի մասին կինոյի դիմահարդար Անահիտ Աղաջանյանի պատմածն եմ հիշում: 1993-ին, երբ Մհեր Մկրտչյանն արդեն անկողնային հիվանդ էր, Անահիտը, որն արտիստի գործընկերը լինելուց զատ նաև նրա ընտանիքի լավագույն բարեկամներից էր, երեխայի էր սպասում. «Գնացի дядь Ֆրունզին տեսնելու, ինձ վրա զայրացավ, ասաց.
«Էդ ինչի՞ ես հղի հալով եկել-հասել էստեղ»:
Նույնիսկ այդ իրավիճակում դիմացինի մասին էր մտածում, հետո հարցրի` ինչպես է, ասաց.
«Ես լավ եմ, որ շտապ մի բան է պետք լինում, հարևաններս հասնում են…»:
Այսօր Մհեր Մկրտչյանը կդառնար 93 տարեկան: Ալբերտ Մկրտչյանի հետ հանդիպումից 9 տարի է անցել, ու ամեն տարի հուլիսի 4-ին ականջիս նրա ձայնն է հնչում. «Բայց պե՜տք է իմանալ…»:

usanogh-am_logoԱՆՆԱ ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆ - 04.07.23
Բացառիկ լուսանկարը` Լևոն Աթոյանցի արխիվից
https://www.usanogh.am/glxavor/frunzik-mher-mkrtchyan-derasan/


 Կինոկտորներ՝ Մհեր Մկրտչյանի ծննդյան օրվա առթիվ

Печать

Ես ուզում եմ մարդկանց ժպիտով լուրջ բաներ ասել...

Ասաց, խաղաց, ապրեց, խոսեց, ուրախացրեց՝ ժպիտ պարգևելով բոլորին, իսկ ինքը մնաց տխուր, մնաց հայտնի՝ որպես «ուրախ ու տխուր մարդը»: Հայ բեմի ու էկրանի վարպետը՝ Մհեր-Ֆրունզիկ Մկրտչյանն այսօր կդառնար 90 տարեկան:
Մհեր Մկրտչյանը ծնվել է 1930 թվականին Գյումրիում: Հայրը՝ Մուշեղը, Մուշից էր, իսկ մայրը՝ Սանամը, Վանից: Շատ դժվարին և տխուր մանկություն է ունեցել: Դեռևս մանուկ հասակում Մկրտչյանը սկսել է աշխատել Լենինականի տեքստիլ կոմբինատում: Պատերազմի տարիներին նա կինոմեխանիկի աշակերտ էր: Հենց այդկինոմեխանիկն էլ մի օր նրա ձեռքը բռնել և տարել է ինքնագործ խմբի բեմ, որտեղ Մհեր Մկրտչյանն առաջին անգամ ծիծաղեցրել է հանդիսատեսին: Այդտեղից էլ սկսվել է նրա թատերական կյանքը:
«Ես մանկություն չեմ ունեցել, մանկապարտեզ չեմ տեսել, բակ չեմ տեսել, ես տեսել եմ միայն թատրոն»:
Մհեր Մկրտչյանը խաղացել է «01 99», «Նվագախմբի տղաները», «Եռանկյունի», «Մենք ենք, մեր սարերը», «Հայրիկ», «Նահապետ», «Կտոր մը երկինք», «Խաթաբալա», «Հին օրերի երգը», «Մեր մանկության տանգոն» և մի քանի տասնյակ այլ ֆիլմերում՝ կերտելով հավասարը չունեցող կերպարներ։
1978 թվականին Մհեր Մկրտչյանն արժանացել է ԽՍՀՄ, իսկ 1979 թվականին` ՀԽՍՀ Պետական մրցանակների: 2001 թվականին նա հետմահու պարգևատրվել է Սուրբ Մեսրոպ Մաշտոցի շքանշանով:

https://pressmedia.am/?p=122686&l=am
 

Печать

Մհեր ՄկրտչյանԼևոն ՄԿՐՏՉՅԱՆ (բացելով հանդիպումը, ծափահարությունների միջից)

– Ֆրունզիկին ասացի՝ տեսնո՞ւմ ես, ինչպես են քեզ սիրում:

Ասաց՝ ինչ ասեմ, ճաշակավոր ժողովուրդ են:

Ես, ճիշտն ասած, մի երկար-բարակ ճառ էի պատրաստել, բայց հետո գլխի ընկա, որ դուք ուզում եք լսել ոչ թե էս Մկրտչյանին, այլ էն Մկրտչյանին: Դրա համար էլ իմ խոսքը կարճ կկապեմ: Մյուս կողմից էլ՝ մի երկու բառ այնուամենայնիվ պիտի ասեմ, որովհետև էն Մկրտչյանն էլ ուզում է լսել էս Մկրտչյանին:
Գիտեք ինչ, մարդը, որքան էլ որ նրա կյանքը հաջողակ լինի, միշտ դժգոհ է: Մարդուն միշտ թվում է, որ այնուամենայնիվ իր կյանքը չի հաջողվել: Լավ, հաջողակ բժիշկը կուզենար լինել հաջողակ օդաչու, հաջողակ օդաչուն կուզենար լինել մի այլ բան, և այսպես անվերջ: Ուրիշ խոսքով, մարդը կուզենար բազմաթիվ կյանքեր ապրել, կուզենար իրեն զգալ ամենատարբեր վիճակներում: Եվ, թերևս, բոլոր մահկանացուներից ավելի դա հաջողվում է միայն դերասաններին: Դոստոևսկու հերոսներից մեկն ասում է. «Широк человек, я бы его сузил»:  Միայն դերասաններն են, որ կարողանում են լայն ապրել, նրանց բախտ է վիճակվել մահկանացուի իրենց մի կյանքի ընթացքում ապրել ամենատարբեր կյանքեր ու ճակատագրեր: Նրանք ապրում են տասնյակ ու տասնյակ կյանքեր, և այդ բոլոր կյանքերի մեջ նրանք նաև իրենց կյանքն են ապրում: Այս տեսակետից նրանք իսկապես երջանիկ մարդիկ են:
Համո Սահյանն ասում է, որ երջանկությունն էլ ահավոր պատասխանատվություն է մարդու վրա դրված: Մի բանաստեղծության մեջ Համո Սահյանը սքանչելի տողեր ունի.

Կյանք իմ, դու ձրի ներկայացում, 

Բայց ինչքան թանկ ես նստում վրաս:

Իհարկե, այսօրվա այս ներկայացումը ձրի է, բայց թանկ է նստելու Մհեր Մկրտչյանի վրա:

Մհեր Մկրտչյանը իր տաղանդի սահմաններով իսկապես որ լայն մարդ է, широк человек,  ինձ համար նա իսկական դրամատիկ դերասան է, թեպետև, չգիտես ինչու, նրան համարում են կատակերգակ:
Գոգոլի հերոսներից մեկն ասում է, թե մենք մեր քթերը չենք տեսնում, որովհետև մեր քթերը գտնվում են լուսնի վրա… Միակ մարդը, որ իր քիթը տեսնում է, Մհեր Մկրտչյանն է: Բայց քիչ առաջ մեկը ասաց, որ դա սխալ է, որ Մհերի մեջ ամենաաչքի ընկնողը նրա աչքերն են: Եվ նույնիսկ ուսանողական սեղաններից մեկի վրա մի տխուր կամ սիրահարված ուսանող գրել էր (դա նույնիսկ թերթում տպվեց), թե մարդ կամ պիտի ունենա այնպիսի աչքեր, ինչպիսիք Մհեր Մկրտչյանինն են, կամ առհասարակ չունենա:
Վերա Զվյագինցևան, որ Հայաստանով շատ էր զբաղվում, ասում էր, որ հայերին ճանաչում էր նրանց աչքերից, աչքերի տխրությունից, անսխալ կարող եմ ասել, որ սա հայ է, եթե աչքերի մեջ այդ հայկական տխրությունը կա: Իրոք, հայերի նման՝ թուխ մարդիկ ու սև աչքերով, շատ են, բայց հայերի աչքերի մեջ մի ինչ-որ յուրահատուկ, հայկական բան կա: Ճիշտ այդպիսի անձնավորություն է դերասան Մհեր Մկրտչյանը, ճիշտ այդպիսի են նրա անձնավորած կերպարները:
Մհերը ոչ թե խոսում է բեմի վրա, այլ տառապում է, տառապում է իր հերոսների կյանքով: Բայց դա նաև իր կյանքն է: Մհեր Մկրտչյանը ՍՍՀՄ ժողովրդական դերասան է (սա, իհարկե, բարձր ու մեծ կոչում է), ՍՍՀՄ ժողովրդականների թվով մենք ամենևին էլ խեղճ չենք, բեմն է խեղճ… Բեմում է, որ չկան հանճարեղ մարդիկ, թե չէ կոչումներով կան, շատ կան… Մհեր Մկրտչյանի պարագան այլ է, նա ոչ միայն իր կոչմանը հավասար, այլև իր կոչումից ու կոչումներից բարձր արվեստագետ է…
Այստեղ գտնվող վրաց բանաստեղծ ու թարգմանիչ Գիվի Շահնազարն ասում է, թե կարևորը ոչ թե այն է, որ Մհեր Մկրտչյանը ՍՍՀՄ ժողովրդական արտիստ է, այլ այն, որ նա Վրաստանի ժողովրդական արտիստ է: Հիմա խոսքը տալիս եմ ՍՍՀՄ ժողովրդական արտիստ, ՀՍՍՀ ժողովրդական արտիստ, Վրաստանի ու Դաղստանի ժողովրդական արտիստ, ՍՍՀՄ Պետական ու Հայկական ՍՍՀ Պետական մրցանակների դափնեկիր Մհեր Մկրտչյանին:

Մհեր ՄԿՐՏՉՅԱՆ.- Շնորհակալ եմ…

Բայց մի բան ասեմ, էսպիսի հանդիպումներից ես միշտ խուսափել եմ: Ամենից առաջ՝ որովհետև ժամանակ չեմ ունեցել: Եղել են առանձին հանդիպումներ՝ կինոպրեմիերաների ու դերերի առիթներով, բայց էսպիսի հանդիպումներ գրեթե չեն եղել…

Շատ վաղուց, մի անգամ գնացել եմ հանդիպման Թաթուլ Դիլաքյանի և Ժան Էլոյանի հետ: Հանդիպումը մսի կոմբինատի աշխատողների հետ էր… Հոյակապ էր… Գնացինք, ելույթ ունեցանք, հետո շքեղ խնջույք էին սարքել… Ու վերջում էլ յուրաքանչյուրիս 200 ռուբլի դրամ տվեցին ու յոթական կիլո միս: Վերջում արդեն կերած-խմած, գրպաններս՝ փող, մեքենայով գալիս ենք… Թաթուլ Դիլաքյանը թե՝ «Հոյակա՜պ էր… Աննմա՜ն էր, էս ի՜նչ լավ բան էր… Յոթը կիլո միս… երկու հարյուր ռուբլի փող… իշխան ձուկ ու ձկնկիթ… էս ինչ հիանալի երևույթ էր… Այսպիսի հանդիպումները ժողովրդի հետ շատ պետք է լինեն…»: Ժան Էլոյանը էս ամբողջ ընթացքում լուռ էր: «Ժա՛ն, ինչո՞ւ չես խոսում, լավ չէ՞ր…»: Ժանն ասաց՝ «Հոյակա՜պ էր, միայն թե իմ ելույթը ավելորդ էր…»: Հիմա, Լևոն Մկրտչյանն եկավ մեր տուն, նստեցինք իր նոր մեքենան՝ փափուկ, հոտը դեռ վրան, գեղեցիկ… Ասացի՝ ամեն ինչ լավ է, միայն էս հանդիպումն է ավելորդ…

Սիրելի բարեկամներ, Սարոյանի ասած՝ ահավասիկ սա ես եմ, սա իմ նոր կոստյումն է, որ հագել եմ հատկապես համալսարան գալու համար, սա էլ իմ փողկապ-ժապավենն է, որ հիմա պիտի դնեմ գրպանս, որովհետև շատ շոգ է, և որովհետև շատ լավն եք, այսօր ուզում եմ ձեզ հետ կիսվել… Ուզում եմ կիսվել, ինչպես մերձավորի, հարազատի հետ, ուզում եմ սիրել ու փաղաքշել, ուզում եմ ձեզ տալ այն ամեն լավը, ինչ որ ես ունեմ, ինչ որ ունեմ Մարդու հանդեպ, ինչ որ ունեմ էն զուլալ ու գեղեցիկ աղբյուրի հանդեպ, որ սարերում բխում է քարերի միջից, վճիտ ու թափանցիկ, և որից այսօր կուզեի մի բուռ ջուր խմել ձեզ հետ…

Սկսեմ հեռվից, կամ թե մոտիկից՝ իմ քթից: Էս քիթս մեծ է, ճիշտ է, բայց ես շատ շուտ գլխի ընկա մտածելու, թե ինչու է ուրիշների քիթը փոքր… Ես մտածեցի՝ ինչ է թե իրենք մնացածները շատ են, դրա համար իրենք ճի՞շտ են… Սա հո քվեարկելու բան չի… Դեռ երիտասարդությունը՝ ոչինչ, երիտասարդների քթերը դեռ կմեծանան, բա Լևոն Մկրտչյանը ի՞նչ անի…

Այնպես որ, սիրելի բարեկամներ, ես այսօր եկել եմ հանդիպման և՚ ուրախանալով, և՚ տխրությամբ… Ուրախությունն ու տխրությունը, հրճվանքն ու թախիծը միմյանցից անբաժան են, ավելին, դրանք միևնույն բանն են: Ես շատ շուտ հասկացա, որ չի կարելի ծիծաղեցնել «հենց էնպես»… Ես զարմանում եմ ավելի ոչ թե ծիծաղեցնողների, այլ ծիծաղողների՚ վրա. ի՞նչ մարդիկ են, որ կարող են առանց իմաստի ծիծաղել, ծիծաղել հենց էնպես, անիմաստ, դատարկ տեղը… եղել է, երբ բեմի վրա խաղում ես, ներկայացումը գնում է, ժողովուրդը կոտորվում է ծիծաղից ու դու հանկարծ տեսնում ես. ա՛յ է՜ն մեկին, որը չի ծիծաղում… Ապշելի զգացում է դա, պրոֆեսիոնալ դերասանի տեսողականություն… Քեզանից անկախ, նույնիսկ թիկունքով տեսնում ու զգում ես, որ նա, այ է՜ն մեկը, էնտեղ ինչ-որ բան ասաց… Աստվա՚ծ, չլինի, թե չի հավանում, չլինի, թե մեծ զգացողություն ունի, չլինի, թե նստած է էն մեկը, որ մի ամբողջ սրահ արժե… Հանդիսատեսների մեջ իրոք լինում են այնպիսի մարդիկ, որ մի սրահ արժեն: Բայց դժբախտաբար ու ցավոք սրտի, լինում է և հակառակը: Բոլորը ծիծաղում են, մեկը չի ծիծաղում… Հետո ես հատուկ նրա համար փորձում եմ անիմաստ մի կատակ, տեսնում եմ՝ ոչ ոք չի ծիծաղում, միայն էն մեկը՝ հա՛, հա՛, հա՛, հռհռում է… Նոր հասկանում եմ, որ նա, չէ, է՛ն մեկը չի…
Մի առանձնակի կենսագրություն չունեմ, որ պատմեմ ձեզ: Ինչպես ծայր առավ այս ամենը, ինչպե՞ս սկսվեց իմ թատրոնը: Ուղիղ 8-10 տարեկան էի, երբ տեքստիլ գործարանի ակումբի պատուհանի տակ ներկա եղա, ավելի ճիշտ՝ լսեցի մի զարմանալի կռիվ: Մեկը մյուսին բղավում էր՝ տո՚ւր իմ բեղը, ի՚մ բեղը, էդ ի՚մ բեղն է, տուր: Մորուքս էլ տուր, թե չէ՝ կպոկեմ: Ես ապշեցի՝ մարդու բեղ-մորո՞ւքն էլ ուրիշի վրա լինի… Երեխա էի, ուրիշ աչքով էի նայում: Ինձ թվում էր, թե չափազանցված բան է իմ լսածը: Հետո տեսա, որ ճիշտ է՝ ուրիշի բեղը կպցնում են… Ուրիշին նմանվում են… Դառնում են ուրիշ… Եվ ամբողջ հինգ տարի ինքնագործ խմբում ես փորձում էի ընդամենը նմանվել ուրիշի: Իսկ եղած-չեղածը մանկական խաղ էր…
Դրանից հետո ինձ տարան պրոֆեսիոնալ թատրոն: Այդտեղ, այդ թատրոնում ես հանդիպեցի մեծ, տարիքով մարդկանց, վաթսուն-յոթանասուն տարեկան մարդկանց, որոնք զբաղված էին… մանկական խաղով: Ես զգացի, որ սա արդեն մի քիչ լուրջ բան է: Ուրեմն, ինչպես նկատում եք, և եթե նկատեցիք, ես ոչ հասցրել եմ երազել, ոչ հասցրել եմ առանձնակի ձգտել դերասան դառնալ, ոչ էլ հասցրել եմ ֆիլմերով տարվել… Մտքովս անգամ չէր անցնում… Ֆիլմեր, իհարկե, նայում էինք, և դրանք հեքիաթ էին ինձ համար… Հրաչյա Ներսիսյանը… Հետո իմացա, որ տեսածս «Պեպոն» է… Խալով մարդը՝ Դավիթ Մալյանի Կակուլին… «Ալեքսանդր Նևսկին», որ մենք նայում էինք խելագարի պես, «Մինինն ու Պոժարսկին» և այլն, և այլն: Դրանք անհասանելի, հեռու բաներ էին…

(շարունակելի)

Հանդիպումը վարում է գրականագետ  Լևոն Մկրտչյանը
Գրի առավ Յուրի ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԸ
14 Դեկտեմբեր 2021
https://kinoashkharh.am/2021/12/mher-frunzik-mkrtchyan-hayeren-xaxal/?fbclid=IwAR1-75L2Wo_UnyTACm8sQ09buQPnbgGRe7cMNcXt1eDYCE-CUy3uovtLFPY

Печать


4 июля 1930 г. в армянском городе Ленинакан (Республика Армения, нынешний Гюмри) родился Фрунзик (Мгер) Мкртчян – народный артист и любимец многомиллионной публики. Родители будущего артиста – Мушег (1910-1961 гг.) и Санам (1911-1970 гг.) – работали на заводе: отец табельщиком, мать посудомойкой. Оба были выходцы из детдома: еще в 1915 году, после турецкой резни в Западной Армении, обоих нашли на дороге одних, без родителей и родственников.

Детство и юность

Фрунзик был не единственный ребенок: в семье талантливого мальчика рос брат Альберт (1937-2018 гг.) и две сестры – Клара (1934-2003 гг.) и Рузанна (1943 г.).
Еще с детства у Фрунзика проявился актерский талант – мальчик развлекал родственников и соседей импровизированными представлениями, всем нравились выступления юного актера. Впоследствии это увлечение перерастет в бесконечную любовь к театру.
Сразу после школы, с 1945-го Фрунзик работал помощником киномеханика местного клуба, играл в драмкружке, затем поступил в театр имени А. Мравяна, а 1951-го юный артист стал студентом ереванского театрально-художественного института.
В студенческие годы женился на своей однокурснице Кнаре, однако пара долго не прожила вместе: через год они расстались.
Отец будущей знаменитости так и не увидел его на сцене, так как украл с завода ткань, за что получил 10 лет лагерей.

Краткая биография

  • С начала 50-х годов Фрунзик начал пробоваться в кино: 1955 г. – вышел первый фильм с его участием “В поисках адресата”, 1960 г. – появился на экранах музыкант Арсен (фильм “Парни музкоманды”).
  • 1956 г. – Фрунзик окончил институт и поступил на работу в ереванский театр им. Сундукяна. Молодой артист быстро завоевал ереванскую публику: “на Мкртчяна” ходили практически все, кто любил театр.
  • В середине 50-х Мкртчян встретил Донару Пилосян, влюбился, они поженились, а в 1959 г. родилась их дочь Нина.
  • 1965 г. – актер сыграл роль профессора Брука – комедия “Тридцать три” режиссера Георгия Данелии, однако на экранах лента не появилась по идеологическим причинам.
  • 1966 г. – зрители все-таки увидели Фрунзика – экранизация кинокомедии “Кавказская пленница”, дядя Джабраил полюбился всем. Тот же год – он сыграл бандита (“Айболит-66” Ролана Быкова).
  • 1968 г. – любимец публики предстал в качестве композитора (“Белый рояль”). Тот же год – появился еще один фильм с его участием “Не горюй”.
  • 1971 г. – Мкртчян стал народным артистом Арм. ССР.
  • В 1972 г. родился сын артиста Вазген.
  • 70-е года – Фрунзе Мкртчян на пару с Вахтангом Кикабидзе сыграли во взрывной комедии “Мимино”, фильм собирал многотысячные залы, герои ленты стали всеобщими любимчиками, а некоторые фразы Рубика Хачикяна (роль Фрунзика) стали крылатыми на долгие годы.
  • 1977 г. – фильмы “Наапет” и “Багдасар разводится с женой”.
  • Тогда же на экранах появились фильмы “Солдат и слон”, впоследствии участвовавший во Всесоюзном фестивале (в номинации лучшая актерская роль первый приз дали Фрунзику), и “Суета сует”, где актер сыграл главную роль с Галиной Польских.
  • 1978 г. – Мгер Мушегович лауреат Государственной премии СССР.
  • В 1982 г. Мкртчян познакомился с Тамарой Оганесян, между ними вспыхнула искра и через год они поженились, Тамара переехала к артисту с сыном от первого брака.
  • 1984 г. – Фрунзе Мкртчян – народный артист СССР. Тот же год – на экраны вышли два фильма с его участием: “Легенда о любви” и “Танго нашего детства”.
  • Во второй половине 80-х актер уже не играл, хотя предложения получал постоянно.
  • 1989 г. – Фрунзик и Тамара развелись, по словам Тамары, это была всего лишь формальность, так как артист продолжал приходить к ней на обед, она за ним ухаживала до последнего.
  • В начале 90-х, после 35-летней работы в театре им. Сундукяна талантливый актер и режиссер Фрунзик ушел оттуда, обидевшись на творческий коллектив за избрание главным режиссером театра Хорена Абрамяна. Так публика получила возможность ходить на постановки в театр их любимчика: буквально через несколько лет был создан театр им. М. Мкртчяна.
  • 29 декабря 1993 г., на 64-ем году жизни, Фрунзик скончался в собственной квартире, врачи констатировали инфаркт.

Личная жизнь

В отличие от бурно развивающейся карьеры, на личном фронте Мгер Мкртчян потерпел фиаско. Жизнь актера комедийного жанра была полной трагедией. Три неудачные попытки создать семью, тяжелая болезнь любимой женщины, а затем и сына превратили его существование в ад и нежелание дальше жить.
Первая супруга Кнаране оставила особого следа в жизни Фрунзе. “Студенческий брак” просуществовал недолго и распался очень быстро.
Вторая жена Мкртчяна Донара Пилосян появилась в середине пятидесятых, когда приехала в Ленинакан поступать в театральный. Она и стала его любимой женщиной, женой, матерью детей, а в придачу и коллегой по работе. Донара подарила актеру дочь Нуне и сына Вазгена, однако счастье длилось недолго. Через какое-то время она заболела, врачи выявили у Донары неизлечимое генетическое психическое заболевание, долгое время Фрунзик пытался вылечить ее, отказываясь от съемок, однако состояние жены только ухудшалось и, в конечном счете, Фрунзик согласился на ее госпитализацию. Донару приняла психиатрическая лечебница во Франции, где она и провела остаток дней без права выезда с территории.
Казалось бы, все так плохо, что еще может произойти, однако, через некоторое время судьба приготовила еще один удар актеру: заболел сын Вазген, и врачи обнаружили у него ту же болезнь, что была у матери. Какое-то время Фрунзик пытался вылечить сына, однако поняв, что все напрасно, и на этот раз согласился на госпитализацию. Вазген оказался в одной лечебнице с матерью. Болезнь настолько серьезно нарушила психику, что они не узнавали друг друга, проходя мимо в коридоре.
Третьей парой уже знаменитого тогда артиста сталаТамара Оганесян, дочь председателя Союза писателей Армении, однако и этот брак, как первый, очень быстро распался. Начали появляться заметки о том, что актер злоупотребляет алкоголем. Он ушел из кино, немного позже из театра.
Здоровье артиста было подкошено, с одной стороны, болезнью любимых людей и бесконечными пробами поставить их на ноги, с другой стороны, алкогольной зависимостью. Актер пережил клиническую смерть, однако тогда его смогли спасти. Но к прежней жизни он больше не вернулся.
До конца жизни Фрунзика за ним ухаживал брат Альберт. Он и нашел актера мертвым в собственной квартире. Любимец десятков тысяч людей скончался, так и не сыграв, по их мнению, еще не одну звездную роль. 31 декабря 1993 г. в ереванском Пантеоне состоялись похороны любимого актера.
Дочь Фрунзика пережила его всего на 5 лет, в 1998 году Нуне умерла от рака. В 2003 г. от цирроза умер Вазген, а его горячо любимой Донары не стало в 2011-ом.

Выводы

Актер пользовался успехом не только благодаря своему артистизму, большому таланту и харизме. Немаловажную роль сыграла его внешность. Мгер Мкртчян – невысокий коренастый мужчина ростом всего 170 см, с крупным “кавказским” носом, был любимчиком практически всех режиссеров. Сам он частенько шутил над своими внешними данными и никогда не стеснялся своего вида.
Фрунзика даже на рынке могли просто узнать и отдать все, что он захочет, бесплатно. Он мог вернуться с отпуска, не потратив ни копейки.
До сих пор фильмы с участием Мгера Мкртчяна смотрят с удовольствием, а крылатые выражения на слуху у всех.
В честь актера стоит 5 памятников, открыли музей имени Фрунза, была выпущена почтовая марка, посвященная артисту, а театр имени Мкртчяна начал действовать после его смерти.
Талантливый актер, артист с большой буквы, знаменитый и фантастически популярный у поклонников практически всех возрастов, Фрунзик Мкртчян мог бы радовать нас своим присутствием еще долгие годы, но оставил с горечью утраты, не желая больше жить после стольких потерь.

Ноян тапан логотипhttps://nt.am/ru/news/322946/?fbclid=IwAR0ebt2JincxZfDAbmE9RvZdqpc0bHfQ5omB5pSogIoihEziXxWP6ANqIXY

Печать

Качество сайта согласно www.cys.ru

качество сайта frunzik.com

Мы на Контакте

Мы на ФЕЙСБУКЕ