Ֆրունզիկ Մկրտչյանի անծանոթ աշխարհը

Մհեր ՄկրտչյանՄհեր Մկրտչյան դերասանի կյանքը, ցավոք, կարճատեւ էր, բայց թատրոնին, կինոյին թողած նրա արժեքավոր ժառանգությունը պայծառ մնաց հայ սերունդների համար։ Նա այսօր էլ փնտրված դերասան է, իր հանդիսատեսի կողմից սիրված կերպար։Հանդիսատեսի համար հաճելի անակնկալ դարձավ հինգ տարի առաջ Հովհաննես Պապիկյանի եւ Շուշանիկ Սահակյանի համահեղինակությամբ նկարահանված վավերագրական ֆիլմը դերասանի կյանքի, ստեղծագործական ուղու վերաբերյալ, ինչը ուշագրավ արձագանքներ ունեցավ ե՛ւ սփյուռքում, ե՛ւ Հայաստանում։Իսկ անցյալ տարեվերջին Հովհաննես Պապիկյանի եւ Շուշանիկ Սահակյանի համահեղինակությամբ հրատարակվեց «Է՜ն ուրիշ Ֆրունզիկը» գիրքը, որն արտիստին նվիրված նրանց չորրորդ գիրքն է։ Գրքում զետեղված են դերասանի բանավոր խոսքի վրա հիմնված զրույցները, որոնք մեկ առ մեկ բացում են Մկրտչյանի խոհաշխարհը, ուր կան հետաքրքիր հանդիպումների դրվագներ, նամակներ, մտորումներ, նրա հետ պատահած հումորային, արկածախառն պատումներ, նաեւ նրա մտքերից, որոնք իմաստնության դասեր են արվեստի ճանապարհ ելնողների ու յուրաքանչյուրի համար։ Ի վերջո, ընթերցողը նոր գրքից կտեղեկանա, թե է՜ն մյուս Ֆրունզիկ—Մհեր Մկրտչյանը ինչպիսի գուներանգներով է հանդես եկել թատրոնում, կինոյում եւ ինչպիսին է եղել կյանքում...
Հեղինակներն ավելորդ միջամտություններ չեն անում, նրանք հիմնականում հենվել են Մհեր Մկրտչյանի՝ տարբեր տարիների ու տարբեր առիթներով ունեցած զրույցների վրա. զրույցներ, որոնք դերասանի էն մի ուրիշ՝ նախքան այդ ընթերցողին անծանոթ աշխարհն են բացում։ Եվ այս գրքի շնորհիվ բացվում են Մկրտչյան դերասանի, Մկրտչյան մարդու ներաշխարհը, նրա անձնական կյանքի շատ մանրամասներ։ Այդ ամենը հեղինակներն արել են շատ նրբանկատ, չեն խորացել այն թեմաների մեջ, որոնք դերասանն ինքն էլ միշտ հեռու է պահել շրջապատի մարդկանցից։
Գիրքը գրավիչ է հատկապես այս առումով՝ զգացվում է հեղինակների խոնարհումը արտիստի հիշատակին, այնպես են շարադրում իրենց հարցազրույցները, տպավորություններն ու մտորումները, ասես զգուշանում են չնեղացնել նրան։ Հեղինակների կողմից հենց այդպիսի առաջաբան ունի գիրքը. «Սա քո՛ գիրքն է, Արտիստ, քո՛ միջոցով գրված։ Քո ա՜յն գիրքը, որ գրվել է քո ոտնահետքերով անցնելու մեր ճանապարհին։ Մենք այդ ճանապարհին ճանաչեցինք բոլորովին ուրիշ Ֆրունզիկի, ով մինչ այդ մեզ եւ շատերին հայտնի լինելով որպես սիրված ու համընդհանուր ճանաչում ունեցող Արտիստ, բնավ ծանոթ չէր որպես անհատ, որպես մարդ, քաղաքացի։ Դու միշտ ծածուկ ես պահել քո է՛ն մյուս երեսը։ Քո թաքցնելը պատճառաբանված էր՝ չէիր սիրում քո դերերից, արվեստում քո արարումներից բացի պատմել քո զուտ անձնական կյանքի մասին...»։
Հեղինակներին հաջողվել է առավել ավարտուն, ճանաչելի ներկայացնել դերասանի անզուգական կերպարը, նրա կյանքի եւ ստեղծագործական աշխատանքի, այսպես ասած, օգտակար ժամանակը։ Իսկ այդ ժամանա՜կը... այն Հայրենիք ու ծննդավայրի՝ Գյումրիի կանչ ու կարոտ է եղել, եւ Արեւմտահայաստանի ու այնտեղից գաղթած նախնիների հանդեպ ունեցած մեծարում, նվիրում, սե՜ր ու գորովանք։ Եվ վերջապես, հպարտություն ու պարտք ժողովրդական դերասանի իր կոչմանը...
«Է՜ն ուրիշ Ֆրունզիկը» սպասված գիրք է հատկապես երիտասարդների համար։ Մհեր Մկրտչյանը, լինելով բեմի մեծերի՝ Վահրամ Փափազյանի, Վարդան Աճեմյանի աշակերտն ու դասական թատրոնի աստղաբույլի շառավիղը, կերտեց հրաշալի դերեր ու մնաց անկրկնելի կերպար հայոց բեմում՝ որպես սեր ու փնտրվելիք, մնաց անմահ մի հիշատակ, մնաց Պաղտասար աղբար, Սիմոն, Գվիդոն, Նիկոլ, Գասպար, Ռուբիկ, Եզովպոս, Հայրիկ, Սիրանո դը Բերժերակ... եւ բազմապիսի մրցանակներ ու կոչումներ ստացած, հարուստ ու ճշմարիտ արժեքներ ստեղծած, հանդիսատեսի հիացմունքից արցունք ու ծիծաղ քամող, ծափողջույնների արժանացած հայ բեմի ա՜յն վարպետը, ում կյանքի իմաստը արվեստն էր ու միայն արվեստը։ Ավաղ, մեծ դերասանն ապրեց կատակի ու ողբերգության տարուբերումների մեջ, ապրեց իր մենավոր տխրության մեջ, ապրեց իր աղմկող, արդարություն հայցող դերակերպարների կյանք ու կերպով, ապրեց ճիշտ այնպես, ինչպես ինքն էր՝ էն ուրիշ, ուրիշ Ֆրունզիկը՝ իբրեւ հաշտ ու անտագնապ, բայց եւ, ինչպես ինքն էր բանաստեղծում.
«Երբ իմ սրտի խորքը մութ է,—
Ո՞ւմ համար ես վառվում, լույս...»։
Ի դեպ, գրքի հրատարակումը հովանավորել է ֆոտոլրագրող Գագիկ Շամշյանը։

«Հայաստանի Հանրապետություն»Լուսինե ԹՈՓՈՒԶՅԱՆ
26-03-2016
http://www.hhpress.am/index.php?sub=hodv&hodv=20160326_8&flag=am

Печать

Էն ուրի՛շ Ֆրունզը

Ֆրունզիկ ՄկրտչյանՖրունզիկ Մկրտչյանը դարձավ 85 տարեկան
Անցյալ շաբաթվա վերջին Ֆրունզիկ Մկրտչյանը դարձավ 85 տարեկան։ Ոչ թե կդառնար, այլ հենց դարձավ, որովհետեւ 2015—ի հուլիսի 4—ին՝ իր հերթական ծննդյան օրը, նա կինո «Մոսկվայի» կարմիր դահլիճում էր, էն ուրի՛շ Ֆրունզը։
Նա սկզբում երեւաց էկրանին, այնուհետեւ իջավ բեմ, բեմից՝ դահլիճ ու մեզ՝ հանդիսատեսներիս հետ սկսեց դիտել… Կինո դիտել՝ Հովհաննես Պապիկյանի եւ Շուշանիկ Սահակյանի հեղինակած՝ «Էն ուրիշ Ֆրունզը» վավերագրական ֆիլմը։
Դիտում էր ու իր կամքից անկախ մտնում մեր մեջ, խառնում մեր ներսն ու դուրսը, շուռ ու մուռ տալիս մեր զգայարանների երեւացող ու չերեւացող շերտերը, պատեպատ տալիս մեր միջի բարուն ու չարին՝ պարտադրելով նվազագույնը «կդորըմ մարդ լինել»…Էկրանին ինքն էր, իր մարմնավորած դերերով ու կերպարներով՝ անմոռանալի ու անկրկնելի, իր ծիծաղով ու ծիծաղելիությամբ՝ անմոռանալի ու անկրկնելի, իր տխրությամբ ու տխրեցնելու արվեստով՝ անկրկնելի ու անմոռանալի, իր տաղանդով ու համեստությամբ՝ անկրկնելի ու անմոռանալի, իր հանճարի ու… քթի մեծությամբ՝ անկրկնելի ու անմոռանալի …
Այդ օրն էն ուրի՛շ Ֆրունզն էր խոսում հանդիսատեսի հետ, է՛ն Ֆրունզը, որին կարծես թե բոլորը գիտեին, բայց նա դեռ անիմանալի էր, որին կարծես թե բոլորը ճանաչում էին, բայց նա դեռ անճանաչելի էր, որին բոլորն, անկասկած, սիրում էին, բայց նա դեռ այնքա՜ն է սիրվելու։
Ֆիլմի հեղինակների ջանադիր աշխատանքի շնորհիվ էն հայտնի Ֆրունզի փոխարեն այդ օրը ներկայացել էր էն ուրիշ Ֆրունզը, հենց նա, ով ասել էր. «Միշտ մտածել եմ, որ մեռնեմ՝ դրոշակ կդառնամ, անկուսակցական դրոշակ, որը վարակված է բոլորի ու ամեն ինչի հանդեպ սիրով, որը օդի հետ շփվելիս մաշվում է, մանանա դառնում ու եթերից ցողում մարդկանց»։
Անցյալ շաբաթավերջին «Մոսկվա» կինոթատրոնի դահլիճներից մեկում հանդիսատեսի վրա մանանա ցողվեց, երկրից երկինք բարձրացած ու վերադարձած, տխուր ուրախությամբ եւ ուրախ տխրությամբ, հանճարեղ պարզությամբ եւ պարզ հանճարեղությամբ։ Ցողվեց ու ներծծվեց մեր մեջ, մեզ ոգեւորեց ու... ցավացրեց, որովհետեւ, ավաղ, Ֆրունզիկ Մկրտչյանը վերստին դահլիճից բարձրացավ բեմ, բեմից մտավ էկրան ու վերադարձավ երկնքի իր ժամանակավոր բնակարանը։ Էն ուրիշ Ֆրունզը, որի ոչ միայն դերասանական, այլեւ մարդկային ներկայության կարիքն ունենք այսօր, ընդ որում՝ ոչ միայն մանանայի, այլեւ սովորական թթվածնի տեսքով, մաքո՛ւր թթվածնի, առանց թունավոր նյութերի։ Որովհետեւ նա իսկապես անկեղծ է ու անշահախնդիր, երբ ասում է. «Գիտեմ, որ մարդիկ ինձ սիրում են։ Բայց դա նրանից է, որ ես էլ իրենց եմ շատ սիրում, բոլորին՝ մեկ առ մեկ»։ Որովհետեւ նա իսկապես անկեղծ է մաղթում. «Լիաթոք ծիծաղ եմ ցանկանում ձեզ, լուսավոր ժպիտ եւ մեծ նվիրվածություն՝ դեպի թատրոնը, կինոն, դեպի արվեստը։ Հայրենիքի զգացողությունը պահեք ձեր մեջ, ինչպես սերն եք պահում ձեր սրտում, հոգով ու սրտով կապված մնացեք հող ու ջրին, հոգեւոր հարստությանը, ծննդավայրին»։
«Էն ուրիշ Ֆրունզը»» ֆիլմը, ինչպես արդարացիորեն նշեց նրա հեղինակներից Հովհաննես Պապիկյանը, Ֆրունզիկ Մկրտչյանի կողմից անցկացվող վարպետության յուրատեսակ դասընթաց կարող է լինել թատրոնի ու կինոյի արվեստ ուսանողների համար, ոչ թե հեռակա, այլեւ անմիջական դասընթաց՝ էկրանից ուղի՛ղ ունկնդրի եւ ակնդրի հոգու մեջ հոսող, առանց ձեւականությունների ու կեղծավորության որեւէ նշույլի։ Եւ միգուցե պատահական չէ, որ այն տեւում է մեկ դասաժամից մի փոքր ավելի։
Ավելացնենք, որ «Էն ուրիշ Ֆրունզը» ֆիլմը ստեղծվել է հեղինակների միջոցներով, ՀՀ մշակույթի նախարարության եւ Հայաստանի ազգային կինոկենտրոնի աջակցությամբ, ստեղծվել է ոչ թե ժամանակավոր, այլ ժամանակի համար՝ ապացուցելով, որ լավ բան ստեղծելու համար պարտադիր չէ դժգոհել միջոցների բացակայությունից, եւ նաեւ պարտադիր չէ այդ բացակայությունով պատճառաբանել ստեղծագործական ստերջությունը։

«Հայաստանի Հանրապետություն»Գագիկ ՆԱՀԱՊԵՏՅԱՆ
07-07-2015
http://www.hhpress.am/index.php?sub=hodv&hodv=20150707_7&flag=am