О том, как Фрунз учил Сусанну Габриелян водить машину

Сусанна ГабриелянГод где-то середина 80-ых годов. Ленинакан.
Мама на гастролях, месяца два. А Фрунз на съемках фильма "Танго нашего детства". Я, как самый липкий и неразлучный мамин хвостик следую за ней по всей республике, на все концерты, и вечера после них, естественно. Не трудно догадаться, чем будут заниматься по вечерам Сусанна Габриелян и Фрунзик Мкртчян, после концертов, съемок и т.д. Правильно, сидеть в ресторане или подобном заведении. В одну из таких, гениальных ночей, мама решает, что Фрунз просто обязан научить ее водить машину. У него тогда была белая "Волга - ГАЗ-21". Номер кажется 00-26 АРЖ. Так вот, они сажают меня (мне лет 12) на заднее сидение авто, Фрунз садится за руль (нет, чтобы мама села ?), мама садится рядом с ним на сидение пассажира. И они начинают ездить по центральной площади Ленинакана.
4-5 часов ночи. Фрунз подробно описывает маме как надо, что надо и вообще. Мама естественно ведет себя как самый внимательный ученик, ловит его слова и кивает головой. Через пару-другую кругов по площади, неожиданно появляется автомобиль ГАИ и тормозит нас. Фрунз останавливает машину, открывает дверь и ... падает прямо на асфальт !!!
Мама выскакивает из авто и кричит на гаишника:
- Ծոոո, էս ինչ կէնէս, խէղճ Ֆրունզը քեզի տեսավ, վախցավ, ընգավ  !!!
Фрунз встает, шатаясь кряхтит и отряхивается. Гаишник оторопев смотрит то на маму, то на Фрунза. Это был уникальный кадр !!! Перед ним стоят две пьяные знаменитости - Фрунзик Мкртчян и Сусанна Габриелян !!! Надо было видеть его физиономию !
Фрунзик (Мгер) МкртчянПотом Фрунз говорит ему :
- Ծո, կռնաս հյուրանոցի տեղը ցույց տաս, կորել ենք ?
Понимаете, гостиница ведь совсем ряяяяядооом !!! Гаишник говорит:
- Իհարկե, ընգեր Մկրտչյան ջան, հմի ցուց կուդամ, էգեք իմ հեդեվեն !!!
Потом неожиданно замечает меня, заглядывает внутрь авто и спрашивает: 
- Ըբը ըսիգ ում էրէխեն է ?
Мама и Фрунз в свою очередь заглядывают на заднее сидение авто, наступает пауза ...
Затем поворачиваются к гаишнику и в один голос говорят:
- Շատ գիդէմ ըսիգ ում էրեխեն է, հմի կերթանք հյուրանոց, ընդեղ պարզենգը ...
Вот такая история о том как Фрунз учил маму водить машину.

Мариам Габриелян
18.10.2011 Ереван


ՈԻՐԻՇ ՃԱՐ ՉԿԱ

Фрунзик МкртчянՄհեր Մկրտչյանր մի օր դիմում է սպորտկոմիտեի նախագահին.
- Մի հարցով եմ եկել Ձեզ մոտ, խնդրում եմ չմերժեք։
- Սիրով, եթե իհարկե, ի վիճակի լինեմ,– հարգալիր ընդունում է նախագահր։
- Եկել եմ րնղունվելու «Արարատ» թիմր, ինչ համարի տակ ուզում է լինի, ես կխաղամ, հավատացնում եմ։
- Բայց ինչո՞ւ այդքան հանկարծ ու անսպասելի որոշում եք կայացրել, Դուք ու՛ր, ֆուտբոլը ուր:
- Չէ՛, լավ կխաղամ,– պնդում է Մկրտչյանր։
- Լավ, բայց ինչո՞ւ,– նորից է հարցնում նախագահր։
- Ուզում եմ «Վոլգա» ձեռք բերել, ինչքան մտածեցի, տեսա, որ ուրիշ ճար ճանապարհ չկա։


Вахтанг Кикабидзе  о "Волге" Мгера

Когда-то давно Фрунзик Мкртчян позвонил мне из Еревана: «Буба, ты же знаешь Эдуарда Шеварднадзе. Как думаешь, если мне отказали в очереди на «Волгу» (а тогда она была, как 600-й «Мерседес»), он поможет?».
Я отвечаю: «Дорогой, если Эдуард Амвросиевич тебя увидит – сразу выпишет любое авто».
Так и получилось, Фрунзик был счастлив. И не потому, что у него появилась машина – ему дорого было внимание.

http://noev-kovcheg.ru/issue.php?id=1511&search_str=%D4%F0%F3%ED%E7%E8%EA+%CC%EA%F0%F2%F7%FF%ED#ixzz2deICwExG 


Печать

Սուսաննա Գաբրիելյանի հուշերից

Այսօր չկան նաև այն մյուս սրճարանները ուր հավաքվում էին գրողներ, արվեստագետներ, լրագրողներ... Դրանք աստիճանաբար վերացան` դարձան կամ խանութ կամ ռեստորան: «Առագաստը», «Միջանցքահովիկը» (հայտնի Սկվազնյաչոկը), «Դերասանականը»:
Մնացել է «Կազիրոկը», մնացել է` երևի միակը` իր հին, բարի ավանդույթներով, հյուրասեր, մատչելի գներով: Մեր սերնդի լրագրողները դրան «Կարոտի կաֆե» անունն են տվել: Այդպես «Կարոտի կաֆե» մնաց այլևս իր դերը փոխած «Միջանցքահովիկը», ուր դու մի անգամ դերասանուհի-ասմունքող Սուսաննա Գաբրիելյանին ով նոր էր վերադարձել ԲԱՄ-ից, քո յուրահատուկ հումորով ասացիր. 
- Այդ տայգայում քո Չարենցին լսող կա՞ր:
Սուսաննան քո հումորը կտրուկ գցեց ու լուրջ պատասխնեց.
- Տայուրա կայարանը Հայաստանն է կառուցում, ես հայերի համար էի ասմունքում: 
Դու սիրում ու բարձր էիր գնահատում Սուսաննայի ասմունքը, բայց այդ օրը նրա հոգու հետ խաղալու ցանկություն ունեիր.
- Պոետ լինեի` իմ գրածները դու′ ասմունքեիր:
- Թե Չարենցի պես կարողանայիր գրել սիրով կասմունքեի...
Ահա այսպիսի հիշողություններ, Արտիստ, մեր ունեցած և չունեցած սրճարաններից:

«Է˜Ն ՈՒՐԻՇ ՖՐՈՒՆԶԻԿԸ» գրքից...